Każdy z nas ma przodków.
Każdy z nas skądś przychodzi.
Prawie każdy z nas niesie ze sobą zapach domu, z którego wyszedł, jego obraz, jego odgłosy.

Większość pamięta swój dom. Pamiętamy rodziców, dziadków. Wiemy o nich. Jak wielu jednak, zwłaszcza w ostatnich dziesięcioleciach, nie sięga tą wiedzą poza pokolenie swoich rodziców, dziadków, czasem pradziadków. O tych dawniejszych nie wiemy po prostu nic. Nie wiemy kim byli, jak wyglądali. Jakie było ich życie, radości, tragedie.


Historię narodów spisali kronikarze. Narody wspominają ich z szacunkiem. Każda rodzina ma swoją historię, choć nie każda swoich kronikarzy.
Zwracamy się do Was z apelem, byście spróbowali stać się kronikarzami swoich rodzin, byście spróbowali ich pośród siebie poszukać.
Trzeba przeszukać rodzinne biurka, strychy, odnaleźć stare zdjęcia, wypytać najstarszych kogo one przedstawiają, jakimi byli ludźmi, jakie były ich dzieje, trzeba wypytać o wszystko co pamiętają.
Jeden z moich znajomych, nauczyciel historii w szkole średniej, zadał kiedyś swoim uczniom jako pracę zaliczeniową sporządzenie ich rodowodu. Materiały, jakie mu przynieśli uczniowie przeszły jego oczekiwania. Dziękowali mu później rodzice za rozmowy, jakie wywołał w ich domach, za to, że skierował uwagę ich dzieci na tak ważne dla każdego sprawy. Jest więc głęboka potrzeba sięgania do swoich korzeni.
Zaczynamy interesować się tymi sprawami wtedy, gdy sami jesteśmy już w podeszłym wieku. Wtedy jednak najczęściej nie ma już kogo pytać.

----------------
Czôpiewsczi